با همین چشم های خود دیدم ، زیر باران بی امان بانو !

در حرم قطره قطره می افتاد ،‌آسمان روی آسمان بانو

صورتم قطره قطره حس کردست ، چادرت خیس میشود اما

به خدا گریه های من گاهی ، دست من نیست مهربان بانو

گم شده خاطرات کودکی ام ، گریه گریه در ازدحام حرم

بازهم آمدم که گم بشوم ، من همان کودکم  همان بانو

باز هم مثل کودکی  هر سو ، میدوم در رواق تو در تو

دفترم دشت و واژه ها آهو ،  گفتم آهو و ناگهان بانو ...

شاعری در قطار قم ـ مشهد ، چای میخورد و زیر لب میگفت :

شک ندارم که زندگی یعنی ، طعم سوهان و زعفران بانو

شعر از دست واژه ها خسته  ست ، بغض راه گلوم را بسته ست

بغض یعنی که حرفهایم را ، از نگاهم خودت بخوان بانو

این غزل گریه ها که میبینی ، آنِ شعر است شعر آیینی

زنده ام با همین جهان بینی ، ای جهان من ای جهان بانو !

کوچه در کوچه قم دیار من است ، شهر ایل من و تبار من است

زادگاه من و مزار من است ، مرگ یک رو ز بی امان ...

حمید رضا برقعی